Anna Faelens is Ba-3 studente Taal- en Letterkunde (Oudgrieks – Engels)

In het voorjaar van 2020 had ik het erg moeilijk, en toen bezette Koning Corona ons land. In het begin dacht ik dat de isolatie me goed zou doen, dat ik eindelijk tijd zou hebben om aan mezelf te werken. Nu blijkt dit een grote misvatting te zijn geweest – ik verzonk juist in mijn eigen negativiteit en zag door de bomen het bos niet meer. Ik werd kwaad op heel de wereld, en vooral op mijn vrienden, omdat ze het niet eens nodig vonden eens te vragen hoe het met me ging. De waarheid was echter dat de situatie ook voor hen te onwezenlijk was om uit zichzelf aan anderen te denken. In een momentje van openheid besloot ik hen te vertellen dat het niet goed ging met mij en dat ik hun steun nodig had. Door die bekentenis voelde ik een enorme last van mijn schouders vallen, en alle liefde keerde terug.

Om hulp vragen is geen optie in deze situatie – het is een noodzaak. Om uit die kooi van eenzaamheid te ontsnappen, is het vaak nodig dat we zelf de eerste stap zetten. Mensen helpen graag, maar ze hebben helaas geen sixth sense waarmee ze kunnen ruiken dat je hulp nodig hebt. Een aantal weken geleden stuurde ik een berichtje naar een klasgenoot – iemand met wie ik goed overeen kom, maar nu ook niet zo bijzonder goed ken. Ik vroeg of we eens konden videobellen omdat ik nood had aan een gesprek. Zij reageerde veel enthousiaster dan ik verwacht had, en op het einde van onze call was zìj degene die mìj bedankte. “Ik besef nu pas dat ook ik dit echt nodig had,” zei ze. Zo had ik haar geholpen door zelf hulp te vragen.

Naast mijn medestudenten heb ik ook veel steun aan professoren, assistenten en studiebegeleiding. Zodra ik aangaf hoe het gesteld is met mijn mentale gezondheid, kreeg ik van alle kanten de vraag of men iets voor mij kon doen. Professoren stelden voor om even te videobellen zodat ik mijn hart kon luchten, assistenten maakten fora aan waar we “lichtpuntjes van de week” kwijt konden, en de studiebegeleiding hielp mij inzien dat het oké is om een aantal vakken uit te stellen naar de zomer. Hoe meer ik mezelf durfde open te stellen en te praten over mijn zorgen, hoe meer mensen naar me toe leken te graviteren.

Zo besefte ik dat ik, los van de vraag of ik dit alleen zou kunnen, het niet alleen hoeft. Maar als ik zelf die eerste stappen niet had gezet, had niemand me kunnen helpen, en zat ik nog steeds in die neerslachtige cocoon van eenzaamheid. Ik kan niet zeggen dat het nu supergoed met me gaat, maar ik weet wel dat ik steun kan verwachten als ik aangeef dat ik er nood aan heb.